Fojnica en Sarajevo

Dinsdag
Vandaag mochten we weer naar onze vrienden in konjic! We hadden besloten om maskers met ze tegaan maken. Het waren maskers van apen.
De kids waren net zoals normaal al heel erg enthousiast toen ze ons zagen. Toen ze door hadden dat we maskers van apen gingen maken, ging Nermin brullen als een aap. Armin maakte er natuurlijk weer een kleuren explosie van, en toen hij klaar was met zijn eigen, ging die maar verder met die van Maja.. deze kon volgens hem nog wel wat extra kleur gebruiken. Na het maskers maken hebben we leuke opdrachtjes met ze gedaan. Armin lag op de vloer een kleuren opdracht tedoen, en toen ik hem ging helpen kreeg ik weer een master hugg. Dit was erg lachwekkend. Wat is het ook een schat. Nermin was een tel opdracht aan het doen. hier hebben ik en sanne hem ook een beetje bij geholpen. Toen ze klaar waren met de les hadden ze gym. Dit vinden de kinderen erg leuk. Ze vinden allemaal een bal erg interessant. Je moest daarom ook uit kijken waar je liep. De een was aan het voetballen, de ander aan het basketballen en zo vlogen er nog een paar ballen en stuiterende kinderen voor bij. Armin en Nejla zijn niet zo goed te been. Met Armin word ook regel matig wel een rondje gelopen, maar niet als het zo druk is in de gymzaal. Zij hadden een andere opdracht in het lokaal.
Toen het busje arriveerde besloten ik en sanne om mee te rijden. Ik zat naast me grote vriend Armin, en Sanne naast haar vriend Nermin. Ik heb hard gelachen in de bus. Het busje zat best wel vol, en in iedere bocht moest ik me vast grijpen anders duwde Armin me van de stoel af. Toen hij dit zelf ook door had hield hij me in iedere bocht stevig vast. Sanne had het achter in ook wel gezellig. Nermin is totaal in love met Sanne. Hij heeft bijna de hele bus rit met zijn hoofd op haar schouder gelegen. Echt te schattig voor woorden. Zoals gewoonlijk reden we eerst de ene berg om hoog. Daar wonen Nermin en Armin. Dat is al ongeveer een half uur heen en een half uur terug. Daarna gingen we naar Adis zijn huis. Die weer helemaal op een andere berg woont. Daar hebben we een tijdje koffie gedronken. Het huis van Adis is een tijdje geleden gerenoveerd. Het is echt van een krot naar een fatsoenlijk huis gegaan. Binnen is niet echt veel meubilair, maar het is nu bewoonbaar. De ouders waren erg vriendelijk, en Adis was heel rustig.. terwijl hij op school maar heen en weer blijft rennen. Na dat we klaar waren met koffie drinken moesten we nog twee bergen op rijden. Alle twee de kinderen woonden weer op een andere berg. Toen we bijna bij het laatste huis waren begon het al wat donker te worden. Dit was best wel spannend. De wegen waren namelijk even smal als het busje, en de wegen waren niet echt mooi recht moet ik eerlijk zeggen. Het waren echt versleten oude slechte wegen, met daarnaast een beste afgrond, en toen het ook nog donker werd…. Tja… dat was niet echt heel prettig. We waren om 2 uur vertrokken en we waren om 5 uur thuis. Het was wel heel leuk om met alle kinderen mee te rijden. Zo zie je ook weer heel veel van het landschap, maar het duurt best wel lang.

Woensdag,
Sanne en ik liepen deze ochtend erg optijd naar het schooltje. Sanne had haar moeder aan de telefoon, wand ze hadden elkaar al een tijdje niet meer gesproken. Gelukkig waren bijna alle kinderen nog in de les. Dus ik kon de deur rustig opendraaien, zonder onder een kudde rennende kinderen te komen!
We hadden besloten om met de kinderen maskers te gaan maken van een aap. Deze konden ze eerst inkleuren, daarna uitknippen en dan konden wij er een bandje om heen doen. de kinderen waren best wel rustig dit keer. Normaal schreeuwt deze groep nog al, maar vandaag gelukkig wat minder. Jammer genoeg kwam het busje wel erg snel dit keer. Daardoor hadden sommige kinderen hun masker nog niet af. Een paar kinderen bleven buiten nog wat voetballen. Het was lekker weer dus ik en sanne bleven ook maar wat rond hangen, we moesten namelijk toch nog opruimen. Toen we dorst kregen besloot ik met de kinders naar het winkeltje te lopen om wat te drinken en lolly’s te halen. Het hele winkeltje stond ineens vol.
na dat we de ruimte hadden opgeruimd was het tijd om terug te gaan naar huis.. daar hield het opruimen niet op.. we zouden namelijk voor een paar dagen weg gaan, dus het huis moest schoon, er moesten nog wat wasjes gedraaid worden enzofoort dit hebben we ongeveer gedaan tot ’s avonds laat. Toen onze tassen eindelijk gepakt waren, en het hele huis vol handdoeken en kleding hing, zijn we maar gaan slapen.

Donderdag,
We werden nog al gestrest wakker, we hadden ons namelijk verslapen. We werden om 7 uur wakker en de bus gaat om kwart over 7 en liet dit nou net de dag zijn dat we met Debora een dag mee liepen. Vandaag zouden we twee centra voor dagactiviteiten en speciaal onderwijs en een school voor speciaal onderwijs bezoeken. Dit klinkt ingewikkeld, dat is het ook, want ministerie van educatie en zorg werken niet samen. Dat betekent dat een school voor speciaal onderwijs niet voldoende middelen krijgt om specialistische ondersteuning te bieden in het onderwijs. Een centrum voor daily care, krijgt deze middelen wel omdat zij onder het ministerie van zorg vallen. Zij mogen ook educatie geven en krijgen daarvoor ook middelen. Ingewikkeld politiek systeem, wat in alle lagen van de maatschappij doordringt. En dan is dit de mega-vereenvoudigde versie van het geheel.
Om toch in konjic tekomen besloten we dit optelossen op zijn Bosnisch.. liften! En ja hoor.. normaal rijden er onwijs veel auto’s langs maar nu wij willen liften niet. Na 5 minuten kwam daar in de verte een auto aan. Deze ging langzamer rijden om te kijken maar reed uit eindelijk toch door. Gelukkig kwam al snel de 2e auto die wel voor ons stopte en ons naar konjic bracht. We hadden een bespreking met Debora (project leider Jasam) lejla (professor universiteit) Nefiza Dautovic (ministerie van educatie federaal)) en het schooltje in konjic voor kinderen met een beperking. Uit eindelijk waren we wel optijd. We hebben gepraat over het project ‘jasam’. Dit is een project waar Debora met een team mee bezig is. Het gaat over de zorg van mensen met een beperking in Bosnië. Na het gesprek in konjic moesten we door naar Mostar. Daar zouden we nog een school en een centrum gaan bezoeken. Ze waren heel verschillend van elkaar. Bij de eerste had je meerdere gebouwen waar ze in iedere ruimte weer met wat anders bezig waren. In een gebouw werd les gegeven en in andere gebouwen waren ze bezig met dingen maken. De ene groep maakte sieraden, de andere groep weer zandschilderijtjes, er werden klokken gemaakt. En er werd getuinierd. Alles wat ze maken kun je kopen. Van dat geld gaat weer een deel terug naar de mensen zelf. Ik en sanne hebben hier beide een armband gekocht.
Bij het andere schooltje hebben we ook een rondleiding gehad. Dat waren vooral echt lokaaltjes. Ze hadden daar leuke schema’s met tekeningetjes zodat de kinderen wisten welk vak ze hadden. Ook hadden ze een heel klein gymzaaltje van zo’n ongeveer 10 vierkante meter. Niet echt groot, maar ze hebben er wel een en hij werd ook gebruikt. Na de rondleiding hebben we weer om tafel gezeten. De directrice stond te springen van ideeën, dat was wel heel fijn om te zien. Ze worden alleen heel erg tegen gehouden omdat er heel weinig geld is. Ook vertelde ze dat sommige ouders willen dat hun kind naar normaal onderwijs gaat, en omdat de ouders dat willen gebeurt dat dan ook. Ik vond dit heel apart, een kind met een beperking moet toch ook gewoon speciaal onderwijs krijgen?? Onderwijs op zijn eigen tempo, op zijn eigen niveau?? Maar als de ouders niet toe willen dat hun kind een beperking heeft dan kan hij/zij gewoon naar normaal onderwijs. (raar)
Na een lange bespreking zijn we met Debora, Lejla en Nefiza wat gaan eten in Mostar. In Mostar staat een hele mooie brug.. alleen op die brug liggen hele gladde stenen, van die ronde gladde stenen dat je bij iedere stap bijna op je muil gaat. Toen we eenmaal bij het restorantje aan het water zaten met drinken, bleek dat ze er geen vegetarisch eten hadden, omdat maar een deel van de kaart geopend was. Toen we overwogen om weg te gaan konden ze opeens wel wat klaar maken.. gelukkig maar, wand we sterfte bijna van honger. Na het eten hebben we van Mostar een lange reis gemaakt naar Fojnica. Hier zouden we verblijven voor een paar nachten. Debora slaapt hier bij een Bosnische familie. We kregen meteen wat te eten toen we binnen kwamen. Ik was een beetje misselijk geworden van die half aangelegde wegen hier dus ik had niet zo’n honger. Die moeder vond dit maar apart, wand ik eet dan ook nog eens geen vlees en dat kennen de mensen hier niet echt.. de vrouw was bang dat ik het niet lekker vond, maar geloof mij zij kan super koken!! Verder hebben we nog een peukje gerookt op het balkon. Ze hebben daar geen reling aan het balkon, dus dat was best een beetje spannend. Natuurlijk konden ik en sanne het niet laten om daar grapjes over te maken. Zo kwamen we ook op de flying dutchman. Gelukkig hielden andrea en haar broertje ons goed in de gaten. Als we een een klein beetje naar de reling toe liepen werden we al vast gepakt, voor het geval dat we vielen. Uit eindelijk hebben ik en sanne ’s avonds nog wat gepraat en zijn daarna rustig gaan slapen. De volgende dag zouden we namelijk naar Drin gaan. Daar hadden we super veel zin in!

Vrijdag
En toen was het eindelijk zo ver. Mijn weder ontmoeting met Drin!! Hier was ik twee jaar geleden ook al geweest om een speel tuin te bouwen. Drin is een gebouw waar 500 mensen met een beperking wonen. Er zijn eigenlijk te weinig medewerkers. Ik denk dat ze 1 op de 15 werken. Deze instelling heeft heel veel herinneringen bij mij achter gelaten. Er woonden ook een doof jongetje (nejdin) hij heeft twee jaar geleden zoveel indruk op mij gemaakt dat ik super graag terug wou naar fojnica naar Drin. En gelukkig was daar super Debora, die voor ons heeft geregeld dat we daar heen konden.
Toen we ’s ochtends ons bed uit kwamen stond er al heerlijk wat te eten voor ons klaar. Iets wat ik en sanne super lekker vinden. In het engels noem je het fritters whit cream.. het is super lekker!! De moeder van Andrea gaat gewoon super vroeg haar bed uit om dit heerlijke gerecht te maken. En dit deed ze niet omdat ik en Sanne er waren. Dit doet zij altijd. (hint voor mijn moeder :P) ik kreeg al een beetje de zenuwen. Wat zou er allemaal veranderd zijn? Zou ik sommige mensen nog herkennen? Hoe zou het met najdin gaan? En natuurlijk hoe zou de speeltuin er bij staan? Sanne was best wel zenuwachtig omdat ze niet wist wat ze moest verwachten. We hebben haar wel het een en ander verteld, maar het blijft altijd maar afwachten hoe het nou echt is.
Toen we aan kwamen lopen zag ik al meteen nieuwe gebouwen. Toen ik er aan het werk was werd er al een gebouw bij aan gemaakt. Hier hebben ze uit eindelijk een super mooi restaurant van gemaakt. Hier eten de mensen nu, en het personeel kan daar ook eten. Ook waren er een paar andere kleine nieuwe gebouwtjes. Hier worden nu activiteiten gedaan. Zoals knutselen, schilderen, schoenen maken, hout bewerken.. echt super tof!! Ook werd er nog gebouwd aan een ruimte. Hier komen de fysio therapeuten te zitten. Ik was echt aangenaam verrast. En dat was ook duidelijk te zien. Eerst gingen we even wat koffie drinken in het restaurant. Toen we halverwege onze koffie waren kwamen er heel wat mensen binnen. Ze gingen ochtend eten.
Terwijl ik sanne aan het vertellen was over een man die daar woont, die heel goed kon voetballen kwam hij toevallig langs gelopen. Ook kwam een man langs waar mee ik twee jaar geleden heel lang een bal had over gegooid. Ik voelde me meteen weer helemaal op me gemak. Het gebouw was voor uit gegaan. De speel tuin zag er nog goed uit, en ik herkende nog mensen.
Toen ging de rondleiding verder. We gingen alle afdelingen en kamers bij langs. Sanne had dit namelijk nog niet gezien, ze was erg blij dat ze dit kon zien. Ik had haar namelijk al veel verteld over de kinderen en het gebouw.
We gingen eerst naar de 1e verdieping. De eerste kamer waar we in gingen lag een jongetje. Dit jongetje begon te lachen als je over hem heen hing of als je aan zijn hoofdje zat. Sanne was erg stil, toen ik en Debora weg liepen bleef Sanne nog even staan. Ze vond hem heel lief en aandoenlijk. Ze had er een speciaal gevoel bij. Toen gingen we naar een andere kamer. Hier in ligt een jongetje die een syndroom heeft waar door zijn hele lichaam vergroeid. Vooral zijn hoofd. Ik had deze jongen twee jaar geleden ook al gezien. Hij lag nog steeds in het zelfde bedje. Naast hem lach een meisje. Ze was de hele tijd aan het lachen.
Het voelde heel fijn om de kinderen wat aandacht te kunnen geven. Ze krijgen wel aandacht. Maar na mijn mening te weinig. De mensen die werken in Drin kunnen hier niks aan doen. ze staan nou een maal 1 op 15.
We hebben nog veel andere kamers gezien.
Toen gingen we een verdieping hoger. Hier zijn de dag activiteiten. Ze doen nu al veel meer dan twee jaar geleden. Ze maken puzzels, krijgen muziek les enzf. Sanne was erg geïnteresseerd naar de muziek les. Helaas konden we geen les met hem mee doen. hij had namelijk deze dag geen lessen meer. Wel mochten we met een andere activiteit mee doen.
We zaten in een groep met 10 mensen. We hebben puzzels met verschillende kinderen gedaan. Ook was er een meisje die een engels – bosnisch woorden boek had. Dit was erg handig, zo konden we wat dingen vragen aan de groepsleider.
In de groep naast ons zat najdin. het jongetje die twee jaar gelden een gigantische indruk heeft achter gelaten op de hele groep. Ik wou dus ook niets liever dan hem smeren naar het andere lokaal. Dankzij het woorden boek kon ik dat duidelijk maken aan de groepsleider. Zij vond het goed. Najdin had een tijdje geleden een bal gekregen van Debora. Niemand in Drin heeft eigendommen. Iedereen moet alles delen, zelfs kleding moeten ze delen. Maar deze bal was speciaal helemaal alleen voor Najdin. hij was dus ook super trots op zijn bal. We hebben heel lang de bal over gegooi, over gestuiterd en wat je maar kan bedenken met een kleine bal.
Toen werd het etenstijd. Alle kinderen moesten naar beneden. Najdin vond dat ik ook mee moest, dus ik werd aan de hand mee gesleurd. Onder weg naar beneden dacht ik ‘zou sanne wel weten waar ik ben’ dus ik probeer weer te communiceren naar de leider dat ik naar sanne moet om te vertellen dat ik naar beneden ga. Maar de vrouw begreep me niet. En ik had er ook geen tijd voor wand Najdin sleurde me gewoon weer mee. Toen ze klaar waren met eten kwam Najdin me weer opzoeken. Hij wou natuurlijk wel weer hand in hand naar boven lopen. Toen ik sanne boven weer tegen kwam vroeg ze waar ik was geweest. Ik vertelde haar het verhaal. Ondertussen dat ik beneden was, heeft zij gejamd met de muziek leraar. Ze was wel een beetje zenuwachtig wand ze had al een tijdje niet meer gespeeld. Verder hadden ze gepraat over zijn werk. Sanne heeft daar erg veel bewonder voor.
Na het eten gingen ik en Najdin spelen in de muziek kamer. De muziek leraar (aggy) was er ook. Ik vertelde aggy het verhaal van twee jaar geleden. Ook vroeg ik of ik met Najdin naar buiten mocht. Dat moest ik maar overleggen met de groepsleider. Toen ik er achter probeerde te komen of ik met hem naar buiten mocht zei de een van wel en de andere van niet. Uit eindelijk moest ik wachten tot 1 uur. Dan zou ik met Najdin naar buiten mogen. Ik was super blij.
Toen het eindelijk 1 uur was ging ik het nog een keer voor de zekerheid vragen. De een zei dat het wel mocht en haalde de jas van Najdin al, de ander zei dat ik het moest vragen aan Debora. Debora zei dat ik het niet moest doen. als hij een maal buiten is wil hij namelijk niet meer naar binnen. Dan moet je hem bijna naar binnen duwen anders krijg je hem niet mee. Ik vond dat heel erg jammer. Maar vooral voelde ik mij lullig, Najdin had namelijk zijn jas al aan en stond te popelen om naar buiten te gaan. Ik kon hem dit ook niet uitleggen wand hij is doof en kan geen gebaren taal. Volgens Debora was het beter als ik nu even bij hem weg ging. Het was tenslotte ook tijd om te gaan eten. Ik voelde me onwijs schuldig en ik vond het heel erg jammer. Niet voor me zelf maar vooral voor Najdin. hij had zijn jas al aan, zijn bal in zijn hand en dan opeens word zijn jas weer uit getrokken.
Na het eten zijn we naar Andrea gegaan. Zij knutselt hier met de kinderen. Ze doel heel veel verschillende dingen, sieraden maken, kaarsen maken, schilderen, tekenen enzf. We hebben hier wat rond gekeken en een poging gedaan tot een kaars maken. We faalden hier best wel in.
Na dat de kinderen waren vertrokken kregen we een rondleiding door de andere (nieuw aan gebouwde) activiteiten gebouwen. Er was nog een gebouw waar ze aan hout bewerking doen en nog een gebouw waar ze pantoffels maken en sleutel hangers.
Hier mochten we ook nog een sleutel hanger uit zoeken als souvenir. Toen hadden we de keuze of naar huis, of blijven. Ik wou natuurlijk super graag blijven. Ik wou met Najdin buiten spelen. Debora vond het heel sneu voor me, ze is met me naar de begeleiders gegaan om te overleggen. Hier kwam uit dat ik met hem naar buiten mocht, we kregen een telefoon nummer voor als hij niet naar binnen wou. Dan konden we dat nummer bellen en dan kwamen ze ons helpen. Ik was super blij. Najdin kon zijn jasje weer aan trekken en we konden lekker naar buiten.
Hij pakte weer mijn hand en we liepen vol vreugde naar buiten. Natuurlijk hadden we twee ballen bij ons. Eerst hebben we een tijdje gevoetbald en ge basketbalt. Daarna wou hij graag op de schommel. Bleek die even half stuk te zijn. We moesten op dat ding gaan staan en er aan gaan hangen, anders klapte die voor over. Toen ik en Sanne het eigenlijk niet meer aan durfde om hem te laten schommelen probeerde we hem er af te krijgen. Nou dat ging dus niet zo makkelijk. Hij wou en zou en moest schommelen. Dus wat deed hij, gewoon door schommelen. (had ik ook gedaan) toen het nog erger werd, hebben we de schommel er gewoon af geklikt. Gelukkig wou hij toen weer voetballen. Steeds meer mensen kwamen mee voetballen.
Toen er boven weer een nieuw activiteit startte rond 4 uur moesten we maar weer een keer naar binnen. We waren best wel bang dat hij echt niet naar binnen zou willen.
De eerste 5 minuten had hij niet door dat we naar binnen wouden. Toen ik zijn hand pakte en wees naar de deur liep hij gewoon mee naar binnen. Dat was wel een fijne afsluiting. Nu zijn mijn laatste beelden niet dat hij naar binnen werd gesleurd. (yess en toen breek ik weer een glas!!!!! Terwijl we op dit moment geen stroom hebben door een storm)
Toen zijn we maar naar het huis van andrea gegaan. Daar stond het eten al weer klaar. De moeder van andrea had weer fantastisch gekookt. Wat een heldin is dat. Na het eten moesten we ons klaar gaan maken. We zouden namelijk uit gaan in Fojnica.
Toen we bij een kroeg naar binnen gingen, branden er overal rooie lampjes. Sanne en ik zeiden tegen elkaar, dit was geen normale bar geweest in nederland. Maar gelukkig is dat hier allemaal anders.. na dat we daar wat gedronken hadden, en vooral veel gelachen. Gingen we naar een andere bar. Hier kwamen we Aggy weer tegen. we hebben lang met hem gepraat over van alles en nog wat. Ook hebben we nog 100 keer gezegd dat hij echt een toffe baan heeft, en dat hij trots op zich zelf mag zijn. Ook kreeg ik van hem een foto van Najdin. wand in drin mag je eigenlijk geen foto’s maken. Dus ik ben erg blij met deze foto’s. rond 12 uur ging andrea naar het huis van haar vriend. Zij zou daar overnachten. Wij namen een taxi rond 2 uur. Die avond hebben ik en sanne nog lang gepraat over Drin. We gingen rond half 4 pas slapen.

Zaterdag!!
Rond 10 uur gingen we naar Sarajevo. Maar voor dat we weg gingen had de moeder natuurlijk alweer brood gebakken. Naar Sarajevo is het ongeveer 1,5 uur rijden. Toen we in sarajevo voor een stoplicht stonden kwam een iemand aan om onze ruiten te gaan wassen. Wij met zijn alle nee schudden, wand dan moet je er ook weer voor gaan betalen. Toen het groen werd reden we dus ook gewoon weg. Alleen de ruiten wisser stond nog recht voor uit. Dat heeft er best grappig uit gezien voor de mensen om ons heen. Bij het volgende stoplicht sprong Debora uit de auto om snel de ruiten wisser weer normaal te doen.
In Sarajevo hebben we vooral veel rond gelopen in de oude stad. Daar gaat out of area ook altijd heen met de groepen. Ik had het daarom al twee keer gezien. Maar het was alsnog leuk. We hebben wat souvenirtjes gekocht, we hebben het vuur gezien dat eeuwig brand. Ook hebben we in een typisch Turks pleintje koffie gedronken. Dit was vroeger een paarden stal.
Verder zijn we naar de mac geweest. Mac flurry for life!!! Daarna was het voor Debora tijd om weer terug te gaan naar Fojnica. Ik en sanne zouden blijven. Andrea zou vlak daarna in Sarajevo aan komen en dan zouden we slapen bij een vriendin van haar. om vervolgens uit te gaan in Sarajevo! Toen andrea was gearriveerd hebben we eerst koffie gedronken in het BBI centrum. Dat is een heel groot winkel centrum. Daarna zijn we naar het appartement van een vriendin van haar gegaan. Daar hebben we gedouchte wat gegeten en ons klaar gemaakt voor de avond.
Toen we in Sarajevo aan kwamen was het overal al druk. we hebben wat gedronken en een sigaret aan de muur gehangen met de tekst ´the dutch people where here´ na een half uur keken we nog een keer naar onze sigaret en had iemand hem blijkbaar wat hoger op gehangen. Heel wat drankjes later gingen we naar een andere bar. Hier was het wat groter.
Toen we binnen kwamen kwam er meteen een klein vrouwtje op ons af of we een roos wouden kopen. Omdat ze echt niet weg wou kocht sanne een roos. Verder hebben we ons goed vermaakt in de bar. we kwamen in contact met twee mannen uit Turkije. In het begin vond ik ze wel aardig. Tot dat ze de hele tijd in mijn wangen gingen knijpen. Dat deed echt pijn en ik vond het vervelend. Sanne was met iemand anders aan het praten. Dus ik liep daar maar heen om mijn wangen wat rust te geven. Maar nee hoor. Hij vond mijn wangen ook maar al te schattig dus hij kneep er ook nog maar een paar keer in. Verder hebben we ook nog een Duitser gesproken en wat Kroatische meiden. Ook zijn we nog op de foto gegaan met de turken. Deze foto heb ik helaas nog niet, ik weet niet of ik ze anders wel er bij had gedaan. Volgens mij zijn het hele rare foto´s.
Toen we besloten weg te gaan kwamen we een man tegen uit Servië. Daar hebben we ook nog een tijdje mee staan praten. Tot dat ik zo´n honger kreeg dat ik bijna een straat hond zou gaan eten. We gingen naar een eet tentje en daar hadden ze toch heerlijke broodjes. Niet normaal!! Er liep daar ook een straathondje. Ik gaf hem een stuk van mijn broodje, maar dat verwende nest wou mijn broodje niet eten. Ook kwam er een klein roma jongetje aan die vroeg om een sigaret. Hij bleef maar Bosnisch tegen mij en sanne praten. Dus dat hebben we al volgt opgelost. We gingen gewoon de hele tijd Nederlands terug praten. Dit vond hij niet zo grappig als wij dat op dat moment vonden. De mensen om ons heen keken ons ook aan van waar the fack zijn jullie mee bezig.
Toen hebben we een taxi terug genomen naar huis. Daar hebben we vervolgens lekker uit geslapen en de volgende dag de bus terug genomen naar Konjic.