onze eerste echte werkweek

maandag ochtend ging de wekker om 6 uur!! we zouden voor het eerst workshops gaan geven op de school orahovica..
we hadden geen flouw idee hoeveel kinderen we moesten verwachten, en de leeftijd wisten we ook niet.
we wisten alleen dat we met de bus naar celebici moesten en dat de directeur ons naar het schooltje zou brengen.
dus wij lopen 's ochtends een beetje achter op schema, maar huphup opschieten naar de bus zodat we deze niet zouden missen.. wat gebeurd er.. we zien terwijl we aankomen lopen een busje weg rijden.. wij een taxi gebeld.. wand telaat komen op je eerste dag is niet echt lekker.. terwijl wij de taxi instappen zien we ook een bus aan komen rijden.
wat bleek we hadden de bus niet gemist.. ach de taxi chaffeur heeft ons letterlijk voor de deur afgezet. dus het was het extra geld (10 KM = 5€ ) wel waard.

eenmaal aangekomen in celebici waren we natuurlijk veelste vroeg. dus we hebben rustig bosnische koffie gedronken.. deze koffie was in het begin heel erg wennen maar het is eigenlijk goed te drinken. alleen de laatste slok moet je laten staan anders heb je allemaal troep in je mond. geloof me soms is dat best een uitdaging.

toen de directeur ons weg bracht in zijn ontzettende luxe limo ( het was echt een rammelbak van hier tot tokio maar we hoefde gelukkig niet te lopen :D:D) was er een hele erge stilte.. hij spreekt natuurlijk geen engels en ons bosnisch is ook nog niet echt goed..
eenmaal op het schooltje aagekomen heeft het twee lokaaltjes. wij mochten daar les gaan geven aan 2 klasjes. in het ene klasje zaten 4 kinderen en in het andere klasje 9.
bij het eerste klasje zat een juf die ook een beetje engels sprak.. dat was echt wel heel erg handig. zo konden we wat beter met de kinderen communiceren. we gingen met ze portret tekenen. de eerste keer moesten ze elkaar na tekenen. de 2e keer meosten ze elkaar na tekenen zonder naar het papier te kijken. en de 3e keer moesten ze elkaar na tekenen zonder naar het papier te kijken en zonder de potlood van het papier af tehalen,
na dat ze dit een paar keer hadden gedaan moesten ze zich zelf tekenen, familie, hobby en huis. terwijl de kinderen daar mee bezig waren, mochten wij pauze houden.
we kwamen in een klein hokje waar een kacheltje stond. daar kregen we gebak wat ze hadden mee genomen van bajram ( het offerfeest ) dat luste ik en sanne wel.

na dat we pauze hadden gehouden gingen we naar het andere klas lokaaltje..
daar waren weer een paar kinderen die het zelfde gingen doen. het eerste klasje was veel rustiger.. en die begrepen de opdracht ook beter omdat die lerares ook een beetje engels sprak. dat was bij het 2e klasje niet het geval. uit eindelijk is alles goed gekomen. sanne en ik zijn denken we wel de hele tijd belachelijk gemaakt door 2 jongetjes.. maarja.. dat had ik vroeger ook gedaan.

toen we klaar waren met les geven zaten we met een probleem.. ons geld was op.. we wisten niet hoelaat de bus ging en voor de taxi hadden we niet genoeg meer. dus we hebben onze redder in nood gebeld (nusret) die ons gerust even naar konjic wou brengen. onder weg hebben we toen nog wat boodschappen gedaan, en eenmaal aangekomen in het hotel moesten we meteen door, om een nieuwe workshop te bedenken.. sanne vond iets super tofs op het internet. zout kleuren.
je pakt plastick folie,.daar ga je met een stift over heen. daarna strooi je er zout over heen en daar schud je dan een beetje mee. zo verkleurt het zout. daar kan je dus met kinderen hele leuke dingen mee maken..

dinsdag:
Nina zou vandaag langs komen. we hadden afgesproken in konjic. Sanne en ik hebben ergens aan het water geluched.. toen Nina er was hadden we een bespreking met Maja.. zij is docent op een school voor gehandicapten in konjic. waar ik en sanne mogen komen les geven. hier zijn ik en sanne erg blij mee. het is namelijk een hele uitdaging maar dat maakt het extra spannend en leuk.
na de bespreking zijn we langs de politie gegaan, zodat ze weten dat we hier voor langere tijd verblijven en dat als er een storm komt dat ze ons huis ook komen bekijken of alles nog goed gaat..
na da t we daar alles hadden afgehandeld, gingen we boodschappen doen.. het was heel fijn dat Nina er bij was.. die wist namelijk wel wat er in de verpakkingen zat.. Nina heeft deze avond ook heerlijk gekookt..

woensdag!!

woensdag mochten we workshops geven in Lisicici.. op het schooltje waar we de eerste week ook waren!! daar het treuzelen in de ochtend waren we niet een uur van te voren, zo als we dat met ons zelf hadden afgesproken, maar we waren nog steeds ruim op tijd.
ik ging beneden al het zout klaar zetten en sanne ging naar boven, waar de kinderen in de lokalen zaten.
terwijl ik bezig ben met het zout te verdelen, hoor ik een hoop kabaal.. het leek wel alsof er een kudde wilde dieren op me afkwam rennen.. maar het waren de kinderen die stonden te trappelen om aan het werk tegaan.
we lieten een paar voorbeelden zien (wat wij zelf hadden gemaakt ) de kinderen vonden het prachtig en gingen daarna hun eigen zout kleuren en daar kunstwerkjes van maken..
er was een jongetje en die wou eigenlijk alleen maar voetballen. dus ik heb een tijdje met hem gevoetbald.. maar hij heeft ook gewerkt. drie keer raden wat hij maakte van het zout! een voetbal veld.
na dat de kinderen ruim 1,5 uur druk bezig waren geweest kwam het busje er aan die ze naar huis zou brengen.. eigenlijk wouden de kinderen nog niet weg, de kinderen die niet met het busje moesten zijn daarom ook nog een tijdje gebleven.
het was erg tof om te zien hoe enthousiast ze waren.. het was alleen een grote zoute bende.. maar dat hebben we op een rustig tempo mooi kunnen opruimen.
toen we weer terug kwamen bij het hotel zijn we weer verder gegaan met andere workshops voor te bereiden en uit te proberen. 'savonds hebben we lekker filmpjes gekeken..

donderdag
de wekker ging weer om 6 uur. we moesten namelijk weer de bus hebben van kwart over 7.. dit keer wisten we ook hoe de bus er uit zag enz.
we stonden er lekker optijd, jammergenoeg regende het en was het koud.. maar je moet er wat voor over hebben.
we stapte de bus in en iedereen keek ons aan en was stil. iedereen in de buurt weet namelijk wie de twee nederlandse meisjes zijn. we wouden de busschauffeur betalen, maar dat mocht niet van hem. heel vriendelijk.. wat trouwens bijna iedereen hier in bosnie is.
toen we in celebici waren wouden we uitstappen.. alleen de bus reed alweer verder.. dus wij proberen de busschauffeur duidelijk te maken dat we er uit moesten. hij had verwacht dat we naar konjic moesten.
we hadden weer een warm welkom van de kinderen. veel kinderen stonden bij de deur vol vrolijkheid roepen hello!! how are you? dober dan!
mijn middelbare school droom is uit gekomen, wand we mochten in de leraren kamer zitten. de ruimte was eigenlijk niet zo speciaal maar het ging om het idee. we kregen weer van die bosnische koffie, waar we al helemaal aan gewend zijn. en de leraren probeerden een beetje te communiceren.
uit eindelijk mochten we mee naar de klas, met de kunst lerares. we gingen een lokaaltje in en alle kinderen stonden op, zoals je wel is ziet in die ouderwetse films.. het voelde heel vreemd.
we hebben mee gedraaid met de kunst les. nou eigenlijk kwam er niks meer van die les terecht wand wij waren veelste interessant vonden de kinderen. er was een meisje die goed engels sprak. zij moest dan ook alles vertalen wat de rest van de kinderen wouden zeggen.
ook bij de andere les ging het zo. de kinderen stonden weer voor ons op. zij waren wat terug houdender en ik en sanne gingen maar wat tekenen. de kinderen vonden het erg mooi en wouden graag onze namen hebben voor op facebook. ook wouden ze onze tekeningen hebben. ze gingen er zelfs ruzie voor maken.
eigenlijk best wel een raar gevoel kinderen die voor je opstaan en ruzie gaan maken voor je tekeningen. terwijl als we weer terug in nederland komen we weer in de massa verdwijnen van mensen zoals ons.
ook mochten we met een lerares mee naar haar muziek les. deze kinderen waren erg druk en eigenlijk kon je er helemaal niks mee. ze waren erg gaoitisch en wouden eigenlijk alleen maar met propjes gooien en elkaar slaan. de lerares was wel erg vriendelijk. ze sprak ook engels.. soms is dat echt zo fijn, dat je gewoon met iemand kan praten.
we mogen vaker met haar mee als we willen..
uit eindelijk was onze dag voorbij, we zouden weer de bus terug nemen naar lisicici.. onze held nusret belde wanneer we in het hotel zouden zijn, wand de bank en bedden die al 1,5 week geleden geleverd zouden worden (bosnische tijden) eindelijk waren geleverd. omdat we op de bus moesten wachten, wou nusret ons ook wel ophalen.
uit eindelijk zijn een paar mannen boven aan het werk gegaan. en hebben sanne en ik met nusret gepraat. over nederland, polen, en van allerlij dingen.
toen het allemaal in elkaar zat hebben ik en sanne de boel een beetje opgeruimd. de vaat was gedaan enz.. (was ook wel een keer nodig)
de rest van de avond hebben we een rustig rtl 5 avondje gehouden en nog een film gekeken. waar van ik al zei dat die slecht was.. en sanne gaf me aan het einde gelijk, dat geeft altijd zo'n goed gevoel.

Ben komt ook bijna nog iedere avond langs, best wel sneu voor hem dat hij in de regen en onweer ook gewoon buiten zit. maar we kunnen hem gewoon niet binnen halen, hij zit namelijk onder de beestjes en misschien nog wel meer. de laatste tijd is die wel veel aan het janken. maar hij bloed niet meer. hij loopt nog wel steeds mank. maar dat doet die geloof ik altijd. maar met ons en ben gaat alles nog helemaal prima.

morgen gaan we naar konjic. daar gaan we kennis maken met kinderen op een gehandicapte basisschool. we zijn erg benieuwd!!